Kościół Bożego Ciała |
||
kościół klasztorny |
||
A-24 z dnia 28 marca 1931[1] |
||
|
||
Miejscowość |
||
|
||
Parafia |
Parafia Bożego Ciała |
|
Bazylika mniejsza |
od 2005 |
|
|
||
|
||
|
||
Położenie na mapie Krakowa Kościół Bożego Ciała |
||
Nawa
główna
Kościół Bożego
Ciała – gotycka bazylika rzymskokatolicka Kanoników Regularnych Laterańskich,
przy ul. Bożego Ciała26
w Krakowie na Kazimierzu.
Spis treści
[ukryj] ·
3 Organy |
Świątynię ufundował
około 1340 roku Kazimierz Wielki.
Pierwszy kościół był drewniany. Budowę nowej, murowanej
świątyni, rozpoczęto w 1385. Prace powierzono rodzinie Czipserów
działającej na terenie Kazimierza. Mikołaj i Jan ukończyli
prace w 1405, w którym to roku Władysław
Jagiełło sprowadził
z Kłodzka kanoników regularnych. Dla nich w
latach późniejszych zbudowano przy kościele klasztor. Szczyt fasady dobudowano dopiero ok. 1500, a dzwonnicę w latach 1566-1582.
Papież Jan Paweł
II dekretem Kongregacji ds.
Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów z dnia 24 stycznia 2005 roku podniósł
kościół do godności bazyliki
mniejszej. Bazylika stanowi urbanistyczny akcent rozległego
kompleksu budynków, na który składa się orientowany kościół oraz ufundowany w
1405 roku klasztor kanoników regularnych połączony z nim
przejściem wspartym na arkadach. Pochowany jest w
nim bł. Stanisław Kazimierczyk.
Górna
część kościoła, widok z ulicy Bożego Ciała
Jest to bazylika trójnawowa, bez transeptu – posiada natomiast luźno stojącą
wieżę oraz malowniczą sygnaturkę.
Ambona w
kształcie łodzi powstała w poł. XVIII w. Przy tęczy po lewej ołtarz z obrazem
Chrystusa Salwatora, a po prawej ołtarz z obrazem Madonny. Oba namalowane
przez Łukasza Porębskiego w I ćwierci XVII wieku.
Przy ścianach manierystyczne stalle
wykonane w latach 1624-32, z figurami świętych i obrazami na
zapleckach ukazującymi historię zakonu (warsztat Tomasza Dolabelli).
Ołtarz główny z obrazami Tomasza
Dolabelli jest
drewniany i bogato złocony. Najprawdopodobniej jest on dziełem
warsztatu Baltazara Kuncza.
Ukończono go w 1637 roku. Głównym obrazem ołtarza jest Narodzenie Chrystusa pędzla Tomasza Dolabelli, a w zwieńczeniu Zdjęcie z Krzyża (warsztat Dolabelli). Nad
wejściem do zakrystii wisi pięć obrazów Wojciecha
Podkory. Po prawej stronie posąg św. Stanisława Kazimierczyka.
Znajduje się w niej manierystyczne
mauzoleum Stanisława Kazimierczyka, a także neorenesansowa płyta
poświęconaBartłomiejowi Berrecciemu, który
spoczywa w bazylice. Na ścianie m.in. obraz Sąd Piłata pędzla Łukasza
Porębskiego z 1626 roku, oraz obraz Przemienienie
Pańskie i Św. Augustyn Łukasza Orłowskiego.
Przylega do niej kaplica św. Anny,
którą opiekowało się przed laty Bractwo Najświętszego
Sakramentu. Obok ołtarza z obrazem Św.
Anny Łukasza
Porębskiego znajduje się płyta nagrobna Bartłomieja
Berecciego, oraz pokryte malowidłami szafy brackie. Obok kaplica Zwiastowania z monumentalnym portalem,
dekoracją stiukową w kopule i brązową chrzcielnicą z I
połowy XV wieku. W ołtarzu obraz Madonny z początku XVI wieku, a
pod kaplicą krypta.
Organy w Bazylice Bożego Ciała
są największym instrumentem w Krakowie. Zaprojektowano je na 83 głosy. Składają się z
dwóch części:
·
Organów głównych (63 głosy)
umieszczonych na chórze muzycznym,
·
Organów bocznych (20 głosów)
mieszczących się w prezbiterium.
Zaplanowane organy są na 5950
piszczałek i 25 dzwonów (2 oktawy) Organy boczne zostały elektrycznie
połączone z organami głównymi. Do grania wykonano dwa
identyczne, wolnostojące kontuary czteromanuałowe z pedałem:
jeden przy ołtarzu, drugi na chórze w tyle bazyliki.
Budowa organów rozpoczęła się
w 1957. Składają się z dwóch części: jedna w barokowej
szafie zawieszona w prezbiterium, druga to nowy instrument zamontowany na
tregarach na chórze. Projekt w takiej formie powstał przy współpracy
prof. Machla, prof. Chwedczuka i prof. Jargonia. W kompozycji Tadeusza Machla
występowała polichóralność i stąd pewnie źródło
pomysłu stworzenia organów dwuczęściowych. Wykonawcą
była firma Dominika Biernackiego (wówczas z Warszawy).
Konsekwencją takiego projektu była
zmiana traktury mechanicznej poprzedniego instrumentu
28-głosowego na trakturę elektropneumatyczną (bardzo
popularną w czasach powojennych). Do jej budowy użyto elementów
elektrycznych (przekaźników, diod) i pneumatycznych (rurek, mieszków).
Impulsy elektryczne przy napięciu stałym 24 V przebiegają od
stołów gry do wiatrownic. Elementy dyspozycyjne zamontowane w stole gry
są urządzeniami elektrycznymi (włączniki od klawiszy,
włączniki wolnych kombinacji). Dopiero w samej wiatrownicy znajduje
się przekaźnik odbierający impuls elektryczny i
przetwarzający go na impuls pneumatyczny – uruchamia się mieszek.
Stół gry i wiatrownice połączone są kablami umieszczonymi
pod posadzką bazyliki. Dodatkowo tego typu traktura pozwoliła na
zastosowanie ruchomych stołów gry.
Z poprzednich organów bocznych pozostawiono
szafę barokową oraz piszczałki w prospekcie: Oktawbas 8’ oraz inne, dziś nie
podłączone. Poza tym wszystkie głosy organów bocznych są
nowe: piszczałki labialne były wykonane w Kobyłce koło
Warszawy, w firmie Chaciński Jan. Zdemontowana część
głosów starych, które miały jeszcze wartość
użytkową, założono w organach w Kościele Kamieniu, w
gminie Czernichów (placówka Kanoników Regularnych Laterańskich).
Piszczałki głosuOktawbas 8’, umieszczonego w prospekcie,
mają poszarpane końcówki. Dawniej nie stosowano bowiem dostroików, a
długość korpusu piszczałki zmieniano poprzez rozrywanie,
spłaszczanie lub deformowanie górnego końca korpusu. Reszta
najmniejszych piszczałek w prospekcie to nowe piszczałki zrobione
dokładnie na wzór starych, wykonane w 2005 roku przez firmę
Chaciński Jan. Organmistrz Roman Raźniak zadecydował, że
poprzednie piszczałki były bardzo zniszczone i z uwagi na bardzo
cienkie średnice, nie nadawały się do wyprostowania.
Miech organów bocznych mieści się
nad zakrystią i wyposażony jest w urządzenie do kalikowania. Dzięki
tak schowanemu miechowi nie słychać zupełnie jego pracy
wewnątrz bazyliki. Kiedy kontuar od XIV wieku stał na chórku nad
stallami, był dobry kontakt z kalikantem i wtedy używano organów bez
prądu. Dziś to nie ma sensu, gdyż najbliższy z kontuarów jest
daleko od miechu – przy ołtarzu głównym. Miech ten został
wyremontowany w 2001 przez organmistrza Jana Bryla z Krakowa. Przy okazji
została wymieniona większość uszkodzonych mieszków w
organach głównych. W 2005 dzięki staraniu obecnego ks. Proboszcza
Tadeusza Masłowskiego CRL, została przeprowadzona gruntowna renowacja
całych organów bocznych, włącznie z oczyszczeniem z lakieru
zabytkowych piszczałek z prospektu, które teraz błyszczą
pierwotną świetnością.
Kościelne
organy z prezentowanymi w prospekcie piszczałkami metalowymi i drewnianymi
Organy główne budowano w latach
1958-1963. Oparte są na tregarach znajdujących się na
bombastycznym barokowym chórze muzycznym z lat 1770-1772, wspartym na
sześciu kolumnach. W momencie budowy organy główne zaprojektowano na
62 głosy. Nie założono piszczałek 9 głosów
językowych. Wiatrownice i pozostałe mechanizmy traktury do
brakujących głosów zostały zrobione. W 2005, podczas
całkowitej renowacji bocznych organów przeniesiono Dzwony (25 dzwonów) do organów głównych
i przypisano je do pedału. Zdecydowano się na to z uwagi na bardzo
utrudniony dostęp do nich, kiedy znajdowały się na ścianie
w szafie organów w prezbiterium.
Echo manuału III obejmuje wszystkie
głosy z tego manuału dając płynnej zmiany
głośności granych dźwięków. Bardzo duży miech
umieszczono w wieży obok bazyliki, przez co jego praca nie jest
słyszalna wewnątrz kościoła.
Organy są od roku 1963 największymi
organami w Krakowie pod względem ilości głosów (pod tym
względem zdystansowały nawet instrument w Bazylice Mariackiej. Poza tym,
posiadają możliwość grania utworów napisanych na zasadzie
echa. Brzmienie oddalonych od siebie o 70 m instrumentów daje słuchaczowi
unikalne wrażenia słuchowe.
Poszczególne głosy oznaczono kolorami: głosy
językowe, mixtury. Stopaż: np. 8' ≈ 2,5 m
Manuał I |
Manuał II (główny) |
Manuał III |
Manuał IV B |
Pedał |
Amabilis 8', |
Pryncypał 16’, |
Pryncypał fletowy 8’, |
Kwintaton 16', |
Majorbas 32’, |
Tremolo
manuału III organów głównych i organów bocznych (manuał IV),
echo dla III i IV manuału, pedał i wskaźnik crescendo, woltomierz.
Dodatkowe registry: połączenia manuałów I, III i IV z
manuałem głównym, superoktawa manuału II i
połączeń. 4 wolne kombinacje, 2 stałe kombinacje (tutti nastawne), automat pedałowy,
wyłącznik głosów językowych.
B głosy
organów bocznych
D dawniej w
organach bocznych
X głosy
zaprojektowane i wykonane, ale piszczałki nie założone na
wiatrownicach
Z zabytkowy
głos z XVII wieku
Pierwsze udokumentowane wzmianki o organach w
Bazylice Bożego Ciała pochodzą z roku 1373. Z informacji
zebranych przez ks. Kazimierza Łataka CRL dowiadujemy się:
|
Z
analizy zapisów w zachowanych księgach miejskich Kazimierza wynika,
że obecny kościół oddano do użytku sakralnego w latach
osiemdziesiątych XIV wieku, a ściślej mówiąc po
konsekracji trzech ołtarzy w 1387 roku. Kościół miał
także chór przy ścianie północnej, na który prowadziły
kręte, kamienne schody zachowane w niezmienionej formie do dnia
dzisiejszego. Na chórze znajdowały się organy, które zbudował
w latach 1373-1378 mistrz Marcin, a w 1385 roku przerobił mistrz Jan. |
Mistrz Jan o którym tu mowa, to być może Jan Wanc, organmistrz
z Żywca, bardzo wtedy znany. Był to jeden z pierwszych w
Polsce świecki budowniczy organów. Wejście do tych organów
znajdowało się w wieżyczce, w zakrystii, po krętych,
wąskich, kamiennych schodkach.
W roku 1439 zbudowano przejście gankowe
łączące klasztor z kościołem. Około 1440 roku
dobudowano zakrystię która wchłonęła dolną
część wieżyczki, gdzie było wejście do organów. W
zakrystii wykonano balkonik prowadzący z przejścia gankowego dlatego
zmieniono wejście z balkoniku na chór i organy. W tej formie
pozostało ono do dnia dzisiejszego, przez które wejście wchodzi
się do organów bocznych.
Dnia 9 grudnia 1594 roku kościół
Bożego Ciała dotknął pożar, który zniszczył dach
i organy.
Są informacje o projekcie nowych organów
z 1606 roku. Były to organy 28-głosowe z 2 manuałami. Dyspozycja
organów z 1606 roku:
Manuał |
Pozytyw |
Pedał |
urządzenia dodatkowe |
Principał
8 |
Principał 8' Fleth 8' |
Principał 8' Fleth 8' |
Tremuł Bęben |
● – głosy językowe
Bęben – rządzenie stosowane w
polskich organach od XVII do XIX wieku. Tympan składał się z
dwóch lub więcej piszczałek umieszczonych w osobnym miejscu.
Piszczałki były duże, nastrojone w sekundach. Występujące
dudnienia akustyczne miały naśladować uderzenia w bęben.
Taki efekt stosowano podczas Mszy podczas Podniesienia. Dr W. Łyjak
napisał onegdaj w jednym z licznych swych artykułów wzmiankę:
Tympan bywał również zwany Bąkiem. Podczas Podniesienia
organista puszczał Bąka.
|
„Organy
były wielkie nad kazalnicą, starą strukturą, te zepsowane
y że daleko było na nie chodzić , zniósł je Hyacynthus Liberiusz
proboszcz, a na tym miejscu dał okno. |
- tak opisuje co się stało z
wielkimi organami ks. Stefan Ranatowicz w opisie kościoła Bożego
Ciała.
W kościele znajdowały się
też pozytywy. W 1629 roku remont takiego obiektu przeprowadził
niejaki Tomasz, utożsamiany z Tomaszem Rayberem – organmistrzem
działającym w Krakowie. W 1770 roku wypożyczono pozytyw od
Szymona Sadkowskiego, natomiast w 1808 roku podobny instrument oddano
organmistrzowi Kramkowskiemu.
|
„Organy
były małe In Minori Chro, [prezbiterium] na tym miescu gdzie teraz,
ale że zły były o trzech głosach, y struktura stolarska
robotą, zniósł je Hyacinthus Liberiusz, proboszcz, a dał te
nowe. |
ks. Stefan Ranatowicz.
Nowe 25-głosowe zbudowane zostały
przez organmistrza Bartłomieja Juszkowicza w 1664 roku – tak podaje
kronika klasztoru. Instrument umieszczono nad chórkiem muzycznym
znajdującym się powyżej na baldachimowym zwieńczeniu stall.
Były to organy z jednym manuałem.
Przeglądając zachowane odnotowane
wydatki związane z utrzymaniem kaplicy Zwiastowania a, zapisanych w
księgach kasowych od 1623 roku (Altare Beate Virginis), przez
zakrystianina ks. Jana Gelazego dowiadujemy się:
|
Grubarzowi
na piwo przy zamiataniu śniegu w kaplicy B.V.M. i z organ 4 gr. (1665) |
Z dokumentacji historycznej zostały
wypalone inskrypcje na zewnątrz szafy organowej. Są to
szczątkowe informacje w postaci inicjałów, ale można je
zidentyfikować. Pozostawione informacje to wypalone inicjały: A.O. – wypalił je pewnie Andrzej
Ostaszewski (1713-1771) – organmistrz. W latach: 1775-1778 przy organach
pracował czynny w Krakowie organmistrz – Ignacy Ziernicki. Orzekł on
wówczas, że „…organ jest zbyt mocny i może spowodować
pęknięcie murów…”, wobec czego polecił usunąć 6 lub 8
głosów, co też wykonano. Kolejne inicjały to R.D. 1847. Kolejne: M.M. – na pewno wypalił je Mateusz
Mielczarski (1812-1868).
W roku 1870 przeniesiono organy z
prezbiterium na wybudowany wcześniej, bo w 1772 roku chór (usunięto
wtedy kilka głosów). Gdy organy stały na chórze remont
przeprowadził Aleksander Żebrowski, który pozostawił tu swoje
inicjały Ż.A. Wiadomo o nim, że naprawiał
organy w Krakowie w latach 1885-1914 m.in. w Kościele Mariackim, w
kościele św. Anny i innych. Z wypalonych inicjałów można
się też doczytać Fall,
czyli jakiś remont przeprowadzał Tomasz Fall ze Szczyrzyca
(1860-1922). Da się też odczytać nazwisko KWAŚNIEWSKI 1934. Są
jeszcze inne inicjały, lecz mało czytelne i w obecnie nie można
ich jednoznacznie zidentyfikować (T.M., Mikołayi inne).
Na chórze w tyle bazyliki stały te
organy do roku 1957, miały 27 głosów i 1 manuał z pedałem.
Był to instrument mechaniczny. Kontuar był tak ustawiony, że
organista siedział tyłem do ołtarza na środku chóru i
korzystał z lusterka, aby patrzeć na kościół.
Wg informacji ks. prof. dr Kazimierza
Łataka w Kościele Bożego Ciała od XIV wieku było dla
organisty i dzwonników osobne mieszkanie przy klasztorze, co oznacza, że
organistami byli ludzie świeccy.
Imię i Nazwisko |
kiedy grał |
informacje dodatkowe |
Jan z
Lublina |
ok. 1540 |
Kanonik Regularny - autor Tabulatury organowej |
ks. Jan
Babraj |
ok. 1891 |
Kanonik
Regularny Laterański, pozostawił dwa śpiewniki rękopisy;
Zachwycano się jego grą w Rzymie. |
Józef
Grzybek |
ok.
1932-1937 |
Ojciec
Bogusława Grzybka - organisty z Bazyliki Mariackiej |
Franciszek
Widełka |
1937-1947 |
docenił
jego grę Stanisław Bursa, słysząc jak gra akompaniament
do kompozycji "Ludu mój ludu...!" |
Tadeusz
Machl |
1947-1950 |
współprojektant
obecnych organów |
Stefan
Płachta |
1950-1960 |
brat
zakonny, wystąpił i był organistą u Reformatów w Krakowie |
Edward
Stankiewicz |
1960-2001 |
w
ostatnich 4 latach życia grał jako organista w Sieprawiu |
Jarosław
Raczek |
2001 |
obecny
organista |
Legenda mówi, że do podjęcia budowy
kościoła skłoniło króla Kazimierza Wielkiego odnalezienie w
sposób cudowny hostii wraz z monstrancją, którą złodzieje
ukradli z kolegiaty Wszystkich Świętych podczas oktawy Bożego
Ciała, przypuszczając, że jest ze złota. Wkrótce przekonali
się o swojej pomyłce i monstrancję wraz z hostią porzucili
na błotnistych szuwarach wsi Bawół. Opatrzność w sposób
cudowny wskazała miejsce, w którym ukryty był Najświętszy
Sakrament. Na pamiątkę tego wydarzenia w 1340 roku król Kazimierz III Wielki wybudował kościół ku
czci Bożego Ciała.
1.
↑ Narodowy Instytut Dziedzictwa: Rejestr zabytków nieruchomych - województwo
małopolskie (pol.). 2012-12-31.
·
Pamiątka beatyfikacji
Bł. Stanisława Sołtysa zwanego Kazimierczykiem Kanonika
Regularnego Laterańskiego, ks. Stefan Ryłko
CRL, Kraków 1994.
·
Informacja słowna poprzedniego
organisty Edwarda Stankowicza.
·
Przewodnik: Bazylika i Klasztor Bożego
Ciała Kanoników Regularnych Laterańskich na Kazimierzu w Krakowie,
Kazimierz Łatak CRL.
·
Polskie organy i muzyka
organowa, Jerzy Gołos, Instytut Wydawniczy PAX
1972.
·
Przewodnik po zabytkach
Krakowa, Michał Rożek, Wydawnictowo WAM,
2006.
·
Parafia
Bożego Ciała w Krakowie
·
Bazylika
Bożego Ciała w Krakowie – historia i galeria zdjęć
·
Organy Bazyliki
Bożego Ciała w Krakowie – prezentacja MacromediaFlash
·
Organy:
Prezentacja w PowerPoint2007
·
Poznańska legenda o skradzionych
hostiach
·
Kościół Bożego
Ciała w Poznaniu
|