Władysław I Łokietek[edytuj]

Władysław I Łokietek
Z Bożej łaski król Polski, ziemi krakowskiej, sandomierskiej, łęczyckiej, sieradzkiej i Kujaw, pan i dziedzic Pomorza

Wladyslaw Lokietek.jpg

POL Eagle of WladislausI of Poland after 1320.svg

Książę, a następnie król Polski

Okres panowania

od 1 września 1306 - książę Polski
od 20 stycznia 1320 - król Polski
do 2 marca 1333

Poprzednik

Wacław III Czeski

Następca

Kazimierz III Wielki

Książę krakowski

Okres panowania

od 1289
do 1289

Poprzednik

Bolesław II mazowiecki

Następca

Henryk IV Prawy

Dane biograficzne

Dynastia

Piastowie

Urodzony

między 3 marca 1260 a 19 stycznia 1261

Zmarł

2 marca 1333 w Krakowie

Ojciec

Kazimierz I kujawski

Matka

Eufrozyna opolska

Żona

Jadwiga Bolesławówna

Dzieci

Kunegunda, Stefan, Władysław, Elżbieta, Kazimierz III Wielki, Jadwiga

Galeria w Wikimedia Commons Galeria w Wikimedia Commons

Władysław I Łokietek, grafika Aleksandra Lessera

Władysław Łokietek (fragment rzeźby nagrobnej Łokietka z katedry wawelskiej)

Pieczęć kujawska Władysława Łokietka

Ucieczka Władysława Łokietka z Krakowa w czasie zdobywania miasta przez Henryka Probusa

Władysław[1] I Łokietek (ur. między 3 marca 1260 a 19 stycznia 1261[2], zm. 2 marca 1333 w Krakowie) – książę na Kujawach Brzeskich i Dobrzyniu 1267-1275 (pod opieką matki), udzielne rządy razem z braćmi 1275-1288, książę brzeski i sieradzki 1288-1300, książęsandomierski 1289-1292, 1292-1300 lennik Wacława II, regent w księstwie dobrzyńskim 1293-1295, książę łęczycki 1294-1300, książę wielkopolski i pomorski 1296-1300, na wygnaniu w latach 1300-1304, od 1304 w Wiślicy, od 1305 ponownie w Sandomierzu, Sieradzu, Łęczycy i Brześciu, od 1306 w Krakowie i zwierzchnictwo nad księstwami: inowrocławskim idobrzyńskim, 1306-1308/1309 na Pomorzu, od 1314 w Wielkopolsce, od 20 stycznia 1320 roku, król Polski (był pierwszym władcą Polski koronowanym w Krakowie, w katedrze wawelskiej przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Janisława), od 1327 zamiana Sieradza i Łęczycy na Inowrocław i Dobrzyń, w 1329 utrata ziemi dobrzyńskiej, w 1332 utrata Kujaw.

Spis treści

  [ukryj] 

·                     1 Tytuł królewski

·                     2 Filiacja i przydomek

o                                        2.1 Wywód rodowodowy

·                     3 Władysław księciem na Kujawach i w ziemi łęczyckiej (1267-1288)

·                     4 Śmierć Leszka Czarnego i walka o panowanie nad Krakowem (1288-1289)

·                     5 Władysław księciem w Sandomierzu i wojna z Wacławem II (1289-1292)

·                     6 Współpraca z Przemysłem II (1293-1296)

·                     7 Ślub z Jadwigą, córką księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego

·                     8 Władysław Łokietek księciem wielkopolskim i pomorskim

·                     9 Wygnanie z kraju. Podróż do Rzymu

·                     10 Odzyskanie Małopolski, Kujaw i Pomorza Gdańskiego

·                     11 Zabór Pomorza Gdańskiego przez Krzyżaków

·                     12 Zmaganie się z opozycją wewnętrzną – Jan Muskata i bunt wójta Alberta

·                     13 Opanowanie Wielkopolski

·                     14 Koronacja królewska

·                     15 Sojusz z Węgrami

·                     16 Wyprawa na Ruś i wojna z Brandenburgią

·                     17 Nieudana próba opanowania Mazowsza

·                     18 Utrata ziemi dobrzyńskiej

·                     19 Wojna z Krzyżakami o Kujawy. Bitwa pod Płowcami

·                     20 Śmierć Władysława Łokietka, potomstwo

·                     21 Opinia o władcy

·                     22 Zobacz też

·                     23 Przypisy

·                     24 Bibliografia

Tytuł królewski[edytuj]

Wladislaus, Dei gracia, Rex Polonie, nec non Terrarum Cracovie, Sandomirie, Lancicie, Cuyavie, Siradieque Dominus et Heres.

Tłumaczenie: Władysław z Bożej łaski król Polski, pan i dziedzic ziemi krakowskiej,sandomierskiej, łęczyckiej, Kujaw i ziemi sieradzkiej.

Filiacja i przydomek[edytuj]

Władysław Łokietek był trzecim pod względem starszeństwa synem Kazimierza I kujawskiego, a najstarszym z jego trzeciego małżeństwa z Eufrozyną, księżniczką opolską. Imię otrzymał po swoim wuju, bracie matki, księciu opolskim Władysławie. Już we współczesnych źródłach występuje z przydomkiem Łokietek (w źródłach obcych w formie niezdrobniałej:Łokieć). Genezę tego przydomka, jako wynikającego z niskiego wzrostu Władysława, tłumaczy jednak dopiero w XV wieku Jan Długosz[3]. Mianownik przydomkabrzmiał w czasach Łokietka Łoktek, a w dopełniaczu – Łokietka, z czasem jednak tematmianownika wyrównał się do tematu dopełniacza[4].

Wywód rodowodowy[edytuj]

4. Konrad I mazowiecki
zm. 31 sierpnia 1247

 

 

 

 

 

2. Kazimierz I kujawski
zm. 14 grudnia 1267

5. Agafia Światosławówna
zm. 2 czerwca(?) po 1247

 

 

 

 

 

 

 

1. Władysław I Łokietek
zm. 2 marca 1333

6. Kazimierz I opolski
zm. 13 maja w 1229 lub w 1230

 

 

 

 

3. Eufrozyna opolska
zm. 4 listopada w latach 1292-1294

 

 

 

7. Wiola opolska
zm. 7 września 1251

 

 

 

 

 

 

Władysław księciem na Kujawach i w ziemi łęczyckiej (1267-1288)[edytuj]

W 1267 roku po śmierci ojca wraz z młodszym rodzeństwem znalazł się pod opieką matki sprawującej regencję w ich imieniu na obszarach, które im przypadły, tj. na Kujawach Brzeskich oraz w ziemi łęczyckiej i dobrzyńskiej. W tym okresie Władysław przebywał na dworze książęcym w Krakowie u swojego bliskiego krewnego Bolesława V Wstydliwego. Samodzielne rządy nad dzielnicą objął w 1275. Początkowo władzę sprawował w tzw. niedziale, tj. wspólnie ze swoimi młodszymi braćmi Kazimierzem II i Siemowitem, by w 1287 lub 1288 w wyniku podziału zostać księciem brzeskim i objąć w 1288 po swoim bracie przyrodnim Leszku Czarnym władzę w księstwie sieradzkim.

Z okresu sprzed 1288 zachowało się niewiele śladów działalności Władysława. W 1273 brał udział w arbitrażu Bolesława Pobożnego mającym pogodzić go i jego matkę Eufrozynę zKrzyżakami. Natomiast w październiku 1277 tereny, będące we władaniu młodych Kazimierzowiców zostały najechane przez Litwinów, którzy po uprowadzeniu jeńców i zagarnięciu łupów bez przeszkód powrócili na Litwę. Była to cena, jaką musieli zapłacić synowie Eufrozyny za bycie protegowanymi Bolesława Wstydliwego, będącego w tym czasie w przeciwnym obozie politycznym (proczeskim) niż książę mazowiecki Konrad II, przez którego ziemie został przepuszczony najazd litewski. Dwa lata później, w 1279, według Latopisu hipackiego Łokietek miał być jednym z pretendentów do następstwa w Małopolsce po śmierci Bolesława Wstydliwego[5].

Po objęciu przez Leszka Czarnego władzy w Krakowie i Sandomierzu Łokietek wraz z młodszymi braćmi uznał zwierzchnictwo tego pierwszego, co zaowocowało m.in. przyjęciem jednego herbu przez wszystkich synów Kazimierza kujawskiego: pół-lwa, pół-orła[6], a w późniejszych czasach występował zawsze jako sojusznik swojego starszego brata. W tym okresie, tj. w 1280 Władysław wspomógł zbrojnie sojusznika Leszka – księcia mazowieckiego Bolesława II w walce z bratem tego ostatniego, Konradem II, a wyprawa zdobyła gród Jazdów. Możliwe też, że w lutym 1284 na spotkaniu Leszka Czarnego i Przemysła II, księcia wielkopolskiego w Sieradzu[7]omawiane było małżeństwo Władysława z siostrą stryjeczną Przemysła – Jadwigą, która w ramach posagu wniosłaby Zagople[8]. W roku następnym, w sierpniu, Władysław był obecny, wraz z Przemysłem II i Siemomysłem kujawskim przy finalizacji reformy klasztoru sulejowskiego, tj. przy obejmowaniu przez mnichów wąchockich zabudowań klasztornych. Być może przy tej okazji doszło do ostatecznego rozwiązania kwestii Zagopla, które miało przypaść Łokietkowi[9]. Po tym wydarzeniu Łokietek znowu pojawił się na Mazowszu, gdzie wspomagał, zapewne z ramienia Leszka Czarnego[10], Bolesława II w walce z Konradem II odbijając niedługo po 15 sierpnia 1286 z rąk tego ostatniego stołeczny Płock. W odwecie za te działania Konrad II ponownie przepuścił wojska litewskie, które w 1287 zdobyły Dobrzyń.

Śmierć Leszka Czarnego i walka o panowanie nad Krakowem (1288-1289)[edytuj]

30 września 1288 zmarł książę krakowski i sieradzki Leszek Czarny, przekazując władzę w księstwie sieradzkim najstarszemu bratu przyrodniemu, Władysławowi Łokietkowi. Od tego momentu był on księciem w Brześciu i w Sieradzu. Śmierć Leszka spowodowała początek walk o panowanie w stołecznym Krakowie, w początkowej fazie których głównymi kandydatami do rządów w księstwie krakowskim byli książę mazowiecki Bolesław II oraz książę wrocławskiHenryk IV Probus. Łokietek postanowił wesprzeć w tej walce tego pierwszego. Henryk IV Probuskorzystając z poparcia niemieckiego patrycjatu i części możnych pod koniec 1288 opanował stołeczne miasto. Bolesław II z pomocą posiłków kujawskich Władysława, jego brata Kazimierza II Łęczyckiego i być może wojsk Przemysła II[11] jednak nie rezygnował i 26 lutego 1289 zaatakował pod Siewierzem wracające na Śląsk oddziały koalicjantów Probusa: Henryka III Głogowczyka, Bolka opolskiego i Przemka ścinawskiego. Rozegrana na polach niedalekoSiewierza krwawa bitwa (zginął w niej Przemko ścinawski) zakończyła się świetnym zwycięstwem oddziałów mazowiecko-kujawskich[12].

Władysław księciem w Sandomierzu i wojna z Wacławem II (1289-1292)[edytuj]

Po bitwie pod Siewierzem z nieznanych powodów Bolesław II zrezygnował z ubiegania się o Małopolskę co spowodowało, że to Władysław Łokietek zaczął się tytułować księciem Krakowa i Sandomierza. Zajęcie stolicy Małopolski (bez Wawelu) pomimo początkowych zwycięstw w bitwach pod Skałą i Święcicami, nie było trwałe i rychło Łokietek musiał uchodzić z miasta, które zostało zdobyte przez Probusa, i z którego wydostał się tylko dzięki pomocy franciszkanów. W drugiej połowie 1289 zdołał książę kujawski umocnić swoje panowanie w księstwie sandomierskim[13].

Śmierć 23 czerwca 1290 księcia wrocławskiego Henryka IV Probusa i objęcie tronu krakowskiego przez Przemysła II spowodowało ugruntowanie podziału na dwa księstwa: krakowskie i sandomierskie. Nie wiadomo jak dokładnie układały się stosunki między księciem wielkopolskim a Łokietkiem, chociaż bardzo prawdopodobne jest, że były przyjazne, a tym samym spowodowało to, że podział odbył się bezkrwawo albo na podstawie oddolnej decyzji możnych albo w wyniku ugody pomiędzy tymi książętami[14]. Niewykluczone jednak, że stosunki te mogły być, co również jest możliwe, chłodne, a może wręcz nawet wrogie[15]. Przemysł II wprawdzie bez problemów opanował gród wawelski, lecz od początku zmagał się ze znaczną opozycją wewnętrzną (której część popierała Łokietka, a część czeskiego monarchę Wacława II) i już w połowie września 1290 opuścił Kraków udając się do Wielkopolski[16]. Wówczas to, w celu dalszego zwiększenia swego ówczesnego znaczenia Władysław wydał swoją bratanicę Fenennę za mąż za króla węgierskiego z dynastii Arpadów,Andrzeja III, co stało się jesienią 1290.

Przemysł II zrzekł się ostatecznie władzy nad Krakowem w połowie stycznia roku następnego, tj. w 1291, a księstwo krakowskie objął w swoje posiadania Wacław II.[17] Władysław w przeciwieństwie do swojego wielkopolskiego kuzyna postanowił walczyć o Małopolskę, korzystając z pomocy węgierskiej udzielonej mu przez Andrzeja III. W 1292 oddziały czeskie dzięki liczebnej przewadze i posiłkom książąt śląskich i margrabiego brandenburskiego najpierw wyparły Łokietka z Sandomierza, by we wrześniu tegoż samego roku oblec go w umocnionym Sieradzu. Wkrótce oblężenie zakończyło się sukcesem, a Władysław wraz z bratem Kazimierzem II znaleźli się w niewoli. 9 października 1292 została podpisana ugoda, na mocy której Władysław Łokietek wraz ze swoim bratem zostali zmuszeni zrzeczenia się pretensji do Małopolski i złożenia hołdu lennego czeskiemu władcy, w zamian za co mogli pozostać przy swoich kujawskich dzierżawach[18].

Współpraca z Przemysłem II (1293-1296)[edytuj]

Polska za Władysława Łokietka w latach 1275-1300

Niedawne niepowodzenia i zagrożenie ze strony Wacława II skłoniły w styczniu 1293 Przemysła II i Władysława, dotychczasowych konkurentów do tronu krakowskiego, do spotkania w Kaliszu w celu wypracowania strategii likwidacji rządów czeskich. Do pogodzenia przeciwników doszło na skutek zabiegów arcybiskupa gnieźnieńskiego Jakuba Świnki (przy tej okazji arcybiskup otrzymał obietnicę dużych dochodów z żup solnych po zdobyciu Małopolski). Tajna umowa zawarta 6 stycznia 1293 zobowiązała książąt (w układzie uczestniczył równieżKazimierz II łęczycki) do wzajemnego wspierania się w wysiłkach zmierzających do odzyskania Krakowa[19]. Zawarto też wtedy zapewne układ o przeżycie, który miał gwarantować wzajemne dziedziczenie w razie odzyskania Krakowa. Przy okazji tego zjazdu doszło również do zawarcia małżeństwa Władysława Łokietka z córką Bolesława Pobożnego, stryja Przemysła II,Jadwigą[20]..

Plany zatwierdzone w Kaliszu, trzeba było zrewidować już w 1294, kiedy w walce z Litwinami zginął książę łęczycki Kazimierz II[21], a jego księstwo zostało połączone z dzierżawami Łokietka. 26 czerwca 1295 sprzymierzeniec księcia kujawskiego Przemysł II koronował się za zgodą papieża na króla Polski. Nie znamy reakcji na ten fakt Władysława Łokietka. Z koronacji nowo kreowany król cieszył się jednak tylko siedem miesięcy, gdyż już 8 lutego 1296 Przemysł II zginął zamordowany z inspiracji margrabiów brandenburskich.

Ślub z Jadwigą, córką księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego[edytuj]

Jeszcze za życia Przemysła II doszło do zawarcia małżeństwa pomiędzy Łokietkiem a Jadwigą, córką Bolesława Pobożnego. Co do dokładniejszego określenia momentu, w którym doszło do ślubu istnieją wśród historyków trzy główne koncepcje. Pierwsza, najstarsza zakłada, że do małżeństwa doszło jeszcze za życia ojca Jadwigi, a więc najpóźniej w 1279, ewentualnie w 1282[22] Według drugiej, mającej obecnie najwięcej zwolenników, ślub miał miejsce ok. 1290 (prawdopodobnie przy okazji zjazdu kaliskiego w styczniu 1293 r.), a być może w 1279 doszło jedynie do zaręczyn (matrimonium de futuro)[23] Trzecia wreszcie koncepcja umiejscawia datę małżeństwa dokładnie na dzień 23 kwietnia 1289[24].

Władysław Łokietek na skałach wOjcowie, obraz Wojciecha Gersona

Władysław Łokietek księciem wielkopolskim i pomorskim[edytuj]

Dla możnych wielkopolskich i pomorskich stało się oczywiste, że na tron po Przemyśle II zasługuje jego najbliższy sojusznik – książę kujawski Władysław. Nie bez znaczenia był też fakt znanej niechęci Łokietka do Niemców, uznawanych powszechnie za sprawców zbrodnirogozińskiej. Wprawdzie istniał jeszcze inny testament wielkopolskiego Piasta, napisany ok. 1290, uznający spadkobiercą Henryka III Głogowczyka, ale głos możnych był tutaj decydujący. Był to jednak dopiero początek kłopotów, gdyż zdobycie dziedzictwa po Przemyśle II nie przyszło zbyt łatwo. Do Wielkopolski wtargnęły oddziały brandenburskie, które niemal bez oporu zajęły część dzielnicy przylegającej do tzw. Nowej Marchii (m.in. Santok i Drezdenko),[potrzebne źródło]oraz wojska Henryka III Głogowczyka. Z kolei na Pomorzu władzę próbował zdobyć bratanek Łokietka, Leszek inowrocławski. Ostatecznie do wojny nie doszło, gdyż książę kujawski zaakceptował zabory brandenburskie, a z bratankiem doszedł do porozumienia. Trudniejsza sprawa była z Głogowczykiem – jednak żadnej ze stron nie zależało na krwawych walkach. Do układu doszło dnia 10 marca 1296 w Krzywiniu, gdzie Władysław zgodził się oddać Głogowczykowi część Wielkopolski na zachód i południe od granicy biegnącej rzeką Obrą i Wartą aż do ujścia do niej Noteci[potrzebne źródło] oraz ustanowić swoim następcą w wypadku swojej bezpotomnej śmierci (w chwili podpisywania układu nie posiadał Łokietek synów), najstarszego syna Henryka III – Henryka IV Wiernego, którego książę kujawski przy tej okazji usynowił. Henryk IV Wierny bez względu na narodziny męskich potomków Władysława miał w chwili osiągnięcia pełnoletności otrzymać z jego rąk księstwo poznańskie.

Dzielący Wielkopolskę układ w Krzywiniu nie załatwił wszystkich spornych spraw, zwłaszcza wobec faktu, że wkrótce na świat przyszli męscy dziedzice Łokietka. Rządy Łokietka w jego części Wielkopolski nie były udane, ponieważ rozpanoszyli się w niej bandyci i rosła w siłę opozycja wewnętrzna, na której czele stanął biskup poznański Andrzej Zaremba (istnieją podejrzenia, przez część historyków negowane, że Andrzej rzucił nawet na Łokietka klątwę kościelną). Także arcybiskup Jakub Świnka widząc, że książę kujawski ma problemy ze sprawnym rządzeniem, coraz bardziej oddalał się od swojego wcześniejszego protegowanego. W 1298 pomiędzy opozycją wielkopolską a Henrykiem III Głogowczykiem doszło w Kościanie do zawarcia porozumienia, na mocy którego, w zamian za urzędy w przyszłym odnowionym królestwie opozycja zdecydowała się poprzeć jego kandydaturę na tron Wielkopolski.

Wygnanie z kraju. Podróż do Rzymu[edytuj]

Zagrożenie dla władzy Władysława przyszło jednak z innej strony. Otóż ostatecznie z księciem kujawskim postanowił rozprawić się król czeski (od 1297) Wacław II. W 1299 w Klęce doszło do zawarcia umowy, na mocy której Władysław Łokietek zobowiązał się złożyć ponownie hołd lenny, w zamian za co miał otrzymać 400 grzywien oraz ośmioletnie dochody z kopalń w Olkuszu. Warunków umowy kłęckiej Łokietek nie dotrzymał, wobec czego Wacław II zorganizował w lipcu 1299 wyprawę zbrojną, w wyniku której książę musiał ratować się ucieczką z kraju.

Nie wiadomo, gdzie Władysław Łokietek dokładnie przebywał w latach 1300-1304. Według tradycji miał udać się do Rzymu, gdzie brał udział w obchodach wielkiego jubileuszu roku 1300 zorganizowanego przez papieża Bonifacego VIII. Prawdopodobnym miejscem pobytu jest również Ruś Halicka i Węgry (w tym przypadku najpewniej Słowacja, czyli główny rejon działania opozycji skierowanej przeciw synowi Wacława II – Wacławowi III), z którymi to krajami Władysław zachował przyjazne stosunki. W tym czasie małżonka Łokietka Jadwiga wraz z dziećmi przebywała w kujawskim Radziejowie w przebraniu zwykłej mieszczki.

Odzyskanie Małopolski, Kujaw i Pomorza Gdańskiego[edytuj]

Pieczęć książęca Władysława Łokietka

Do kraju Łokietek powrócił w 1304, osiadł w Sandomierzu, dzięki pomocy węgierskiego magnataAmadeja Aby. Jeszcze w tym samym roku udało mu się opanować grody w Wiślicy i Lelowie. Sukces niezłomnego księcia z pewnością okazałby się krótkotrwały, gdyby nie splot sprzyjających okoliczności. 21 czerwca 1305 niespodziewanie zmarł król czeski i polski Wacław II, przekazując swoje dziedzictwo jedynemu synowi Wacławowi III. Zaistniałą sytuację wykorzystał doskonale Władysław Łokietek, opanowując do końca roku księstwo sandomierskie, sieradzko-łęczyckie i Kujawy Brzeskie. Upadające rządy czeskie próbował ratować Wacław III, organizując wyprawę przeciwko Władysławowi. Także tym razem Łokietkowi sprzyjało szczęście – 4 sierpnia 1306 Wacław III zginął zamordowany skrytobójczo w Ołomuńcu na Morawach, aCzechy pozbawione monarchy znalazły się w wirze wojny domowej.

Śmierć ostatniego Przemyślidy na tronie czeskim sprawiła, że w Krakowie odbył się wiec rycerstwa, który zaowocował oficjalnym zaproszeniem Łokietka do objęcia władzy. Uroczysty wjazd do stolicy Małopolski nastąpił 1 września 1306 i został połączony z wydaniem przywileju dla miasta oraz dla dotychczasowego czołowego zwolennika rządów czeskich biskupa krakowskiego Jana Muskaty.

Kolejnym celem Łokietka było dziedzictwo po Przemyśle II – Wielkopolska i Pomorze Gdańskie. Tutaj akcja zjednoczeniowa napotkała jednak spore trudności. W Wielkopolsce udało się zająć wyłącznie graniczące z Kujawami miejscowości z Koninem, Kołem i Nakłem na czele, gdyż resztę dzielnicy zajął dawny wróg Łokietka Henryk III Głogowczyk (z wyjątkiem ziemi wieluńskiej zajętej przez księcia opolskiego Bolka I). Pomorze, choć w wyniku wyprawy pod koniec 1306 zostało podporządkowane władzy Łokietka, lecz kontrola nad tym odległym terytorium z konieczności została przekazana namiestnikom. Do roli tej wyznaczono w rejonie Gdańska możny ród Święców, zaś w Tczewie i Świeciu bratanków Łokietka – Przemysła i Kazimierza III.

Zabór Pomorza Gdańskiego przez Krzyżaków[edytuj]

Niedługo po śmierci Wacława III margrabiowie brandenburscy postanowili wykorzystać nadarzającą się okazję i zajęli na Pomorzu ziemię sławieńską. Natomiast w grudniu 1306 r. Władysław Łokietek objął w posiadanie Pomorze Gdańskie, przyjmując w Byszewie na Kujawach hołd przedstawicieli społeczeństwa pomorskiego. Łokietek nie ufał już pomorskiemu rodowi Święców, więc pomimo pozostawienie seniora rodu na stanowisku wojewody, odebrał Piotrowi Święcowi urząd starosty oddając je książętom kujawskim — Przemysł objął starostwo w Świeciu, a Kazimierz w Tczewie i Gdańsku. Przeciwko Piotrowi Święcowi wystąpił też biskup kujawski Gerward, żądając sądownie zwrotu ukradzionych przez niego dochodów biskupich w czasach gdy Piotr był starostą czeskim. Piotr przegrał proces przed sądem polubownym, który nakazał mu zwrot biskupowi ogromnej kwoty 2 tys. grzywien. Pomimo częściowego poręczenia przez Łokietka, Święcowie nie byli w stanie wypłacić takiej kwoty w związku z tym w konsekwencji wypowiedzieli posłuszeństwo Łokietkowi i 17 lipca 1307 wydali dokument poddania się margrabiemu brandenburskiemu Waldemarowi i przyjęli od niego w lenno ziemie: darłowską, polanowską, sławieńską, Tucholę i Nowe, a w dożywocie otrzymali ziemię słupską. W sierpniu margrabia brandenburski Waldemar zaatakował Pomorze Gdańskie. Opór najeźdźcom stawił sędzia pomorski z ramienia Łokietka – Bogusza, który obwarował się w grodzie w Gdańsku. Szybko stało się jednak jasne, że własnymi siłami nie jest w stanie poradzić sobie z agresorami. Za radą niemieckiego przeora zakonu dominikanów w Gdańsku Łokietek postanowił sprowadzić na pomoc zakon krzyżacki. Z początku wydawało się, że wszystko idzie dobrze, gdyż rycerze zakonni pod dowództwem komtura chełmińskiego Guntera von Schwarzburga z powodzeniem wyparli z Gdańska brandenburczyków i następnie ruszyli na Tczew. Mistrz krajowy pruski nie posłuchał namiestnika Łokietka, rezydującego w Tczewie księcia Kazimierza, i bez walki zajął miasto. Następnie Krzyżacy zajęli Nowe i na tym w 1308 r. zakończyli kampanię. W rękach Władysława Łokietka pozostała jedynie ziemia świecka. W kwietniu 1309 r. w Grabiach na Kujawach doszło do spotkania Władysława Łokietka z mistrzem pruskim krajowym w sprawie zajęcia Pomorza Gdańskiego gdzie Zakon wystawił księciu absurdalny rachunek za odsiecz Gdańska, a następnie zaproponował wykup tej dzielnicy. Jedna i druga propozycja została przez Władysława odrzucona. W konsekwencji w lipcu 1309 r. Krzyżacy przystąpili do oblężenia Świecia. Załoga poddała miasto dopiero we wrześniu. W celu uprawomocnienia swojego postępowania Krzyżacy wykupili we wrześniu wątpliwe zresztą prawa do dzielnicy od Brandenburczyków. Zabór Pomorza umożliwił wielkiemu mistrzowi ostateczne przeniesienie stolicy zWenecji do Malborka.

Zmaganie się z opozycją wewnętrzną – Jan Muskata i bunt wójta Alberta[edytuj]

Powodem, dla którego Władysław Łokietek nie mógł zaangażować się bezpośrednio w sprawy pomorskie, była nieustabilizowana sytuacja w Małopolsce. Źródłem niepokojów był dawny stronnik Wacławów czeskich, biskup krakowski Jan Muskata, który wnet po odzyskaniu tronu krakowskiego przez Łokietka zaczął wichrzyć przeciwko niemu, próbując nawiązać kontakty z jego wrogami: księciem opolskim Bolkiem I i głogowskim Henrykiem III. Na pomoc księciu krakowskiemu przyszedł sędziwy arcybiskup gnieźnieński Jakub Świnka, który 14 czerwca 1308 skazał Jana Muskatę na pozbawienie biskupstwa za nadużycia. Korzystając z wyroku, Łokietek uwięził biskupa na pół roku, a następnie zmusił do opuszczenia granic księstwa. Jan Muskata powrócił do Krakowa dopiero w 1317.

W 1311 Władysław Łokietek przeżył kolejny kryzys swoich rządów. Tym razem niebezpieczeństwo utraty władzy zagroziło mu ze strony Krakowa gdzie miejscowy niemiecki patrycjat wypowiedział księciu posłuszeństwo i poparł Jana Luksemburskiego. Powodem tego stanu rzeczy były nadmierne – ich zdaniem – obciążenia podatkowe spowodowane polityką jednoczenia ziem polskich oraz kryzys spowodowany problemami ekonomicznymi związanymi z utratą Pomorza. Na czele buntu stanął wójt Krakowa imieniem Albert, który do miasta wezwałksięcia opolskiego Bolesława. Buntownikom z powodzeniem udało się opanować miasto i uzyskać poparcie kilku innych miast małopolskich, Wawel jednak został obroniony przez wojska wierne Łokietkowi, co postawiło szanse rebelii pod znakiem zapytania. Niewiele zmieniło sytuację przybycie w kwietniu 1312 księcia opolskiego. Historycy do dzisiaj spierają się, czy Bolko I zjawił się tutaj we własnym imieniu, czy jako być może namiestnik nowego króla czeskiego, używającego również tytułu króla Polski – Jana Luksemburczyka, który jednak nie mógł poprzeć buntu militarnie na skutek problemów jakie miał na Morawach z własnymi buntownikami. W każdym razie próby zdobycia zamku wawelskiego nie powiodły się, a wzmocniony posiłkami węgierskimi Władysław Łokietek opanował także zbuntowany Sandomierz i następnie zmusił Bolka opolskiego w czerwcu 1312 do opuszczenia Krakowa. Wracając do Opola, książę śląski porwał ze sobą przywódcę buntowników, wójta Alberta, którego z nieznanych przyczyn uwięził (być może w celu odzyskania poprzez okup kosztów, jakie poniósł w związku z wyprawą na Kraków). Uśmierzywszy bunt, Władysław Łokietek przystąpił do ukarania buntowników. Kary były surowe, część rajców została powieszona i skonfiskowano ich majątki, również samo miasto Kraków za karę straciło część swoich przywilejów (m.in. dziedziczne wójtostwo). Wkrótce po buncie wprowadzono do ksiąg miejskich zamiast niemieckiego łacinę.

Opanowanie Wielkopolski[edytuj]

W dniu 9 grudnia 1309 zmarł uważający się za sukcesora króla Przemysła II główny konkurent Łokietka książę głogowski i wielkopolskiHenryk III Głogowczyk, zostawiając swoją dzielnicę do podziału między pięciu synów. Henryk, Jan i Przemko otrzymali Poznań, z kolei Bolesław i Konrad - otrzymali Kalisz i Gniezno. Podział ten miał wytworzyć nową organizację terytorialną opartą na miastach, zamiast wcześniejszego podziału kasztelańskiego. Zagroziło to miejscowej elicie urzędniczej, w związku z czym możnowładztwo i rycerstwo podniosły w 1314 roku bunt przeciwko synom Głogowczyka. Wydarzenia zaskoczyły książąt głogowskich na tyle, że nie zdołali skutecznie powstrzymać rebelii, zaś wysłane oddziały pod dowództwem Janusza z Bibersteinu doznały klęski w bitwie pod Kłeckiem. Miejscowe rycerstwo zdobyło także, dążący do samodzielnej pozycji politycznej, Poznań, broniony przez wójta Przemka i mieszczan. Wielkopolskie rycerstwo, wiedząc o zdławieniu buntu wójta Alberta w Krakowie, dostrzegało w Łokietku obrońcę swych interesów ekonomicznych i politycznych. Konsekwencją było oddanie władzy Łokietkowi, który wkroczył do Poznania w sierpniu 1314 roku. Po wypadkach poznańskich ponownie zaczął się on tytułować księciem Królestwa Polskiego[25].

W rękach Głogowczyków, zmuszonych do pogodzenia się ze stratą Wielkopolski, (choć dyplomatycznie wielokrotnie do tej sprawy powracano) pozostała tylko część terytoriów położonych nad rzeką Obrą.[potrzebne źródło]

Odzyskanie Wielkopolski umożliwiło Władysławowi uaktywnienie szerszej międzynarodowej polityki. W 1315 Polska zawarła z monarchiamiskandynawskimi – Danią, Szwecją i Norwegią, oraz Meklemburgią i Pomorzem przymierze skierowane przeciwko Brandenburgii. Wojna wybuchła już rok później – nie przyniosła jednak sukcesu, a tylko zniszczenie pogranicznych terytoriów.

Koronacja królewska[edytuj]

Pieczęć majestatyczna Władysława Łokietka z 1320

W tym czasie Władysław Łokietek rozpoczął też starania o zgodę papieską na koronację królewską. Politykę księcia krakowskiego w tej mierze aktywnie wspierał również kościół polski z arcybiskupem Borzysławem (następcą zmarłego w 1314 Jakuba Świnki) i biskupem kujawskimGerwardem na czele. O sprawie koronacji zadecydowano ostatecznie podczas dwóch wieców możnych i rycerstwa odbytego w dniach 20-23 czerwca 1318 w Sulejowie, gdzie przygotowano specjalną suplikę z prośbą do papieża oraz 29 czerwca w Pyzdrach. Do Awinionu z dokumentami wysłano biskupa włocławskiego Gerwarda. O pomyślnym załatwieniu zadecydowała z pewnością sprawa zamiany sposobu naliczania świętopietrza na korzystniejszy dla papiestwa. Zgoda została wydana przez papieża Jana XXII 20 sierpnia 1319 (choć nie wprost z uwagi na sprzeciwLuksemburgów). Papież zalecił, by czynić tak, aby swoje prawa zachować i cudzych nie naruszyć i uznał, że luksemburskie roszczenia (pomimo ich wątłych podstaw prawnych) odnoszą się do wielkopolskiego terytorium, które obejmowało królestwo Przemysła II. Pośrednio uznał prawa Łokietka uznając, że koronacja w Krakowie nie naruszy praw Jana Luksemburskiego. 20 stycznia 1320 w katedrze wawelskiej arcybiskup gnieźnieński Janisław koronował Władysława Łokietka na króla Polski. Miejsce koronacji, Kraków zamiast Gniezna, wybrane zostało najprawdopodobniej w wyniku nacisków ze strony kurii papieskiej, pragnącej uniknięcia konfliktu z Janem Luksemburskim, który również rościł sobie prawa do korony[26]. Dokonanie obrzędu koronacji w Krakowie spowodowało jednak kwestionowanie przez Luksemburga jej legalności. W związku z dzierżeniem tytułu króla Polski przez Jana Luksemburskiego, na arenie międzynarodowej Łokietek był uważany za króla Krakowa, nie zaś całego kraju[27].

Rok 1320 był ważny dla polityki Władysława Łokietka również z innych powodów. 14 kwietnia 1320 w Inowrocławiu, a następnie w Brześciu Kujawskim rozpoczął swoje obrady sąd papieski mający rozsądzić sprawę zaboru Pomorza Gdańskiego przez Krzyżaków. Po przesłuchaniu dwudziestu pięciu świadków strony polskiej sędziowie w dniu 9 lutego 1321 roku wydali wyrok korzystny dla króla. Zgodnie z tym rozstrzygnięciem Zakon miał zwrócić Polsce Pomorze Gdańskie i zapłacić 30 000 grzywien odszkodowania z tytułu pobierania zeń dochodów, a ponadto został obciążony kosztami procesu. Krzyżacy nawet nie myśleli, by się temu wyrokowi podporządkować i złożyli apelację. Pod wpływem działań prokuratora krzyżackiego w kurii papieskiej, papież nie zatwierdził wyroku inowrocławskiego i sprawa uległa zawieszeniu. Stwarzało to Stolicy Apostolskiej możliwość instrumentalnego wykorzystywania w następnych latach konfliktu do swoich celów.

Sojusz z Węgrami[edytuj]

Państwo Łokietka otaczały trzy wrogie siły: Brandenburgia, państwo zakonu krzyżackiego i luksemburskie Czechy. Dlatego szukając sojuszników podczas wielkiego europejskiego konfliktu Jana XXII z Ludwikiem Wittelsbachem państwo Władysława Łokietka znalazło się w obozie papieskim. Sojusz Władysława z królem Węgier Karolem Robertem, umocniony został w 1320 r. jego małżeństwem z córką Władysława Elżbiety Łokietkówny.

Wyprawa na Ruś i wojna z Brandenburgią[edytuj]

Polska za Władysława Łokietka w latach 1304-1333

Trzy lata później sojusz węgiersko-polski miał sprawdzić się naRusi Halickiej. Zostali zamordowani wówczas dwaj ostatni książęta tej ziemi wywodzący się z dynastii Rurykowiczów. Sojusznicy postanowili wspomóc w opanowaniu tamtejszego tronu najbliższego krewnego zabitych książąt Bolesława Jerzego – synaksięcia mazowieckiego Trojdena. Wyprawa wówczas podjęta zwiększyła wpływy polskie na Rusi, co za czasów Kazimierza Wielkiego umożliwiło przejęcie tej dzielnicy.

Kolejnym sojusznikiem króla stał się od 1325 książę litewskiGiedymin. Przymierze zostało poparte ślubem zawartym pomiędzy córką władcy Litwy – Aldoną (która na chrzcie przyjęła imię Anna) i następcą Władysława, jego synem Kazimierzem III Wielkim.

W 1323 r. cesarz, nadał swemu synowi Marchię Brandenburską. Papież Jan XXII wezwał więc swych stronników, by nie dopuścili do objęcia spadku po Askańczykach przez dom bawarskich Wittelsbachów. W 1326 r. Władysław Łokietek przy pomocy litewskich posiłków wtargnął 10 lutego na teren Brandenburgii. O biorących udział w wyprawie wojskach pogańskich poinformował zakon krzyżacki. Mógł, przynajmniej czasowo, liczyć na jego neutralność, ponieważ obowiązywał rozejm, którego termin upływał dopiero pod koniec 1326 r. Najazd na Brandenburgię, poza zniszczeniami i jeńcami, nie przyniósł większych rezultatów, poza odzyskaniem kasztelanii międzyrzeckiej. Nie przysporzył też Łokietkowi popularności w Niemczech, uznano bowiem, że król polski razem z poganami wszczął wojnę ze światem chrześcijańskim. Papiestwo zachowało milczenie i nie poparło króla polskiego, ale też go nie potępiło. Wojna z Brandenburgią zaniepokoiła także książąt śląskich. W tym samym roku Władysław Łokietek odzyskał na księciu niemodlińskimBolesławie Pierworodnym ziemię wieluńską.

Nieudana próba opanowania Mazowsza[edytuj]

Kolejną wyprawę zbrojną Łokietek zorganizował już w roku następnym. Tym razem celem było podporządkowanie księcia płockiego –Wacława. Wyprawa, pomimo zdobycia i spalenia Płocka, zakończyła się niepowodzeniem, głównie na skutek tego, że do wojny przyłączył się (po stronie Wacława) Zakon, a wkrótce potem Jan Luksemburski. Do większych starć z przeciwnikami wówczas nie doszło, lecz król czeski, korzystając z aktywności militarnej na Śląsku, przyjął w lutym 1327 hołd lenny od książąt górnośląskich w Opawie.

W związku z wybuchem w 1327 roku wojny polsko-krzyżackiej i związanym z tym zagrożeniem obszarów przygranicznych doszło do wymiany posiadłości pomiędzy królem a jego bratankami. Między 28 maja 1327 a 14 października 1328 Przemysł inowrocławski odstąpił Władysławowi księstwo inowrocławskie wraz z Wyszogrodem i Bydgoszczą w zamian za księstwo sieradzkie. Prawdopodobnie w tym samym czasie, na przełomie 1327 i 1328 także synowie Siemowita dobrzyńskiego – Władysław Garbaty i Bolesław dokonali zamiany księstwa dobrzyńskiego na księstwo łęczyckie[28].

Utrata ziemi dobrzyńskiej[edytuj]

W 1329 doszło do wznowienia wojennych podchodów. Jan Luksemburski, korzystając z pomocy Krzyżaków, zajął ziemię dobrzyńską, którą wkrótce oddał swoim sojusznikom. Kolejnym niepowodzeniem było przymuszenie Wacława Płockiego do złożenia w marcu Luksemburgowi hołdu lennego. Tak więc książę płocki, wzbraniający się dotąd z przyjęciem zwierzchnictwa polskiego monarchy, został zdominowany przez obcego. Krzyżacy, korzystając z faktu, że Kujawy nie były przygotowane do wojny, przekroczyli Wisłę i paląc oraz niszcząc złupili biskupiWłocławek, Raciąż i Przedecz.

Wojna z Krzyżakami o Kujawy. Bitwa pod Płowcami[edytuj]

Łokietek zrywa układy z Krzyżakami w Brześciu Kujawskim, obraz Jana Matejki

Bitwa pod Płowcami, dzieło Juliusza Kossaka

W 1330 wznowiono działania wojenne. Krzyżacy z powodzeniem kontynuowali plądrowanie kujawskich i wielkopolskich miast – Radziejowa, Bydgoszczy i Nakła. Tylko dzięki śmiałemu przekroczeniu Wisły przez Władysława i wtargnięciu z pomocą litewską do ziemi chełmińskiejudało się 18 października 1330 pod obleganym zamkiem krzyżackim w Lipienku zawrzeć królowi siedmiomiesięczny rozejm. Niestety, podczas tej wyprawy sojusz z księciem litewskim został zaprzepaszczony na skutek osobistej kłótni Władysława z Giedyminem.

W 1331 nastąpiła kolejna wyprawa zbrojna Krzyżaków na ziemie polskie. Tym razem zgodnie z planem działania wojsk Zakonu pod dowództwem Dietricha von Altenburga miały być skoordynowane z wyprawą króla czeskiego Jana Luksemburczyka. Do spotkania obu armii miało dojść pod murami Kalisza. W połowie roku oddziały krzyżackie realizujące to przedsięwzięcie wkroczyły do Kujaw i Wielkopolski na rekonesans, zajmując m.in. Pyzdry (pod tą miejscowością doszło do zwycięskiej potyczki z oddziałami polskimi) i Gniezno. Główna wyprawa została zorganizowana we wrześniu 1331. Celem armii zakonnej był zgodnie z umową Kalisz, po dotarciu tam jednak nie zastali wojsk czeskich. (Jana Luksemburczyka zatrzymał skutecznie opór księcia świdnickiego Bolka II i nieuregulowana sprawa Głogowa po śmierci księcia Przemka.) Nie mogąc zadać Łokietkowi decydującego ciosu, Krzyżacy zdecydowali się na ostateczne opanowanie Kujaw. W nocy z 23 na 24 września doszło do pierwszego większego nierozstrzygniętego starcia pod Koninem. Trzy dni później, rankiem, oddziały polskie liczące około 5000 ludzi i dowodzone osobiście przez króla Władysława Łokietka i jego syna królewicza Kazimierza napotkały w rejonie Radziejowa tylną straż krzyżacką. Korzystając z zaskoczenia, Polacy rozbili wrogi oddział, biorąc do niewoli dowódcę wyprawy Dietricha von Altenburga. Po południu doszło jednak do kolejnego starcia pod wsią Płowce. Bitwa nie została ostatecznie rozstrzygnięta na skutek wycofania się (ucieczki?) części oddziałów polskich z królewiczem Kazimierzem. Starcie pod Płowcami (choć nierozstrzygnięte, a do tego korzystając z zamieszania, uciekł z niewoli krzyżacki dowódca) miało dla Polaków niezwykle duże znaczenie psychologiczne, gdyż przekonało ich, że rycerze zakonni są do pokonania.

Wkrótce po tych wydarzeniach zostały wszczęte rokowania pokojowe w Inowrocławiu. Jednakże i tym razem nie udało się z Krzyżakami dojść do porozumienia. W 1332 zorganizowali oni wielką wyprawę zbrojną pod dowództwem Ottona von Luterberga. Tym razem siły polskie były za szczupłe, by stawić Krzyżakom opór w otwartym polu. 20 kwietnia, po prawie dwutygodniowym oblężeniu, padła stolica Kujaw – Brześć. Wkrótce w rękach Krzyżaków znalazły się też pozostałe główne grody prowincji – Inowrocław i zniszczone na rozkaz księcia tej ziemi Kazimierza Gniewkowo.

Strata należących do ojca Kujaw była z pewnością dla Władysława bardzo dotkliwa, choć jeszcze w tym samych roku, korzystając ze śmierci Przemka głogowskiego, zajął – będącą dotąd w posiadaniu Głogowczyków – część Wielkopolski za rzeką Obrą, ze Zbąszyniem.

Śmierć Władysława Łokietka, potomstwo[edytuj]

Władysław Łokietek zmarł 2 marca 1333 na Zamku Wawelskim, gdzie też, w Katedrze, został pochowany (być może 12 marca tegoż roku[29]). Z małżeństwa z Jadwigą kaliską[30] pochodziło zapewne sześcioro[31] znanych dzieci:

·                    Kunegunda (ur. raczej nie później niż ok. 1295, zm. 9 IV w 1331 lub w 1333) – żona Bernarda (przed 1291-1326), księcia świdnickiego(1307-1326), a następnie Rudolfa (ok. 1284-1356), księcia saskiego na Wittenberdze (1298-1356 i elektora saskiego (1356),

·                    Stefan (ur. między 1296 a 1300, zm. 1306) – prawdopodobnie imię genealogiczne nawiązujące być może albo do Stefana V, wuja Jadwigi lub po prostu do świętego Stefana, tym niemniej należy doszukiwać się tu wpływów węgierskich[32]. Pochowany został w kościele franciszkanów krakowskich.

·                    Władysław (ur. między 1296 a 1311, zm. 1312) – imię odziedziczył po ojcu, pochowany został, podobnie jak Stefan, w kościelefranciszkanów w Krakowie,

·                    Elżbieta (ur. 1305, zm. 1380) – żona Karola I Roberta (1288-1342), króla węgierskiego (1308-1342),

·                    Kazimierz III Wielki (ur. 1310, zm. 1370), król Polski (1333-1370),

·                    Jadwiga (ur. między 1306 a 1309, zm. 3 VI między 1320 a 1325, ewentualnie ur. między 1311 a 1319, zm. 3 VI między 1320 a 1335)[33]– imię otrzymała po matce. Być może w 1331 starał się o jej rękę Otto Wesoły (1301-1339), książę austriacki (1330-1339)[34].

Opinia o władcy[edytuj]

Nagrobek Władysława Łokietka w Królewskiej Katedrze na Wawelu

Władysława Łokietka trudno jest jednoznacznie ocenić. Z pewnością wytrwale dążył do celu swojego życia – zjednoczenia Polski. Nie przyszło mu to jednak łatwo, a dopomogło szczęście. Nie wiadomo, czy gdyby nie niespodziewane zgony kolejnych władców: Leszka Czarnego, Henryka IV Probusa, Kazimierza II Łęczyckiego, Przemysła II Wielkopolskiego, Wacława II i Wacława III, wreszcie Henryka III Głogowczyka, Władysław nie pozostałby do końca życia księciem malutkiego Brześcia. Można też mieć pretensje do "małego" króla za utratę Pomorza Gdańskiego i zrażenie książąt śląskich swoją zbyt mało skuteczną polityką. Gdyby jednak nie rządy Władysława Łokietka, Polska z pewnością stałaby się częścią składową monarchii Luksemburgów albo już wtedy uległaby rozbiorowi. To za jego niespokojnego panowania Polska po raz pierwszy poważnie starła się z Krzyżakami i nawiązała sojusz z Litwą. Dzięki koronacji na Wawelu król ten stworzył precedens i utrwalił pozycję Polski jako Królestwa. Wreszcie właśnie wtedy rozpoczęła się akcja wewnętrznej unifikacji państwa, zaczęto organizować ogólnopolską kancelarię i administrację oraz skarbowość. Akcję tę z powodzeniem kontynuował jego syn i następca – Kazimierz III Wielki. Gdyby nie zasługi ojca, król ten nie byłby w stanie już u progu panowania zapłacić królowi czeskiemu i tytularnemu królowi polskiemu Janowi I Luksemburgowigigantycznej sumy 1,2 miliona groszy praskich za rezygnację z praw do korony polskiej (jednocześnie Kazimierz III Piast zrzekł się na rzecz Jana bardzo cennego Śląska) ani rozmawiać z największymi europejskimi władcami jak równy z równym, ani zostawić Polski murowanej. Podobnie jak w wypadku Mieszka I i Bolesława Chrobrego – ojciec kryje się w cieniu syna i następcy, niekoniecznie faktycznie lepszego niż on władcy. Władysław Łokietek stał się bohaterem wielu legend i opowieści, szczególnie żywych wśród ludu polskiego w okresie zaborów i niewoli. Do dzisiaj ta niezwykła postać inspiruje kolejne pokolenia Polaków, o czym świadczy choćby duża liczba szkół, a nawet jedno ze znanych stowarzyszeń, których jest patronem.

Zobacz też[edytuj]

·                    Piastowie

·                    Władcy Polski

·                    Madonna Łokietkowa

Wikisource-logo.svg

Zobacz w Wikiźródłach teksty autorstwaWładysława Łokietka

Przypisy

1.     ↑ Ówczesna forma imienia używana również przez księcia to Włodzisław. K. Jasiński, Rodowód Piastów małopolskich i kujawskich, Poznań – Wrocław 2001, s. 116.

2.     ↑ O. Balzer, Genealogia Piastów, Kraków 2005, s. 340. Podobnie K. Jasiński, op.cit., s. 117-118, choć skłania się on do datowania urodzin tylko na rok 1260, pomijając pierwsze 19 dni stycznia roku następnego.

3.     ↑ K. Jasiński, op.cit., s. 116. Badacz ten twierdzi jednak, że interpretacja ta jest godna zaufania.

4.     ↑ B. Walczak, Zarys dziejów języka polskiego, Wrocław 1999, wyd. II poprawione, ISBN 83-229-1867-4 str. 39-40

5.     ↑ K. Jasiński, op.cit., s. 124.

6.     ↑ P. Żmudzki, Studium podzielonego królestwa. Książę Leszek Czarny, Warszawa 2000, s. 295. Z tym, że o ile starsi bracia wieńczyli godło koroną o tyle Władysław korony zaczął używać dopiero w 1288.

7.     ↑ Istnieje właściwie jednomyślność wśród historyków, że do takiego spotkania doszło. Zob. B. Nowacki, Przemysł II. Odnowiciel korony polskiej, s. 122. Odmienne stanowisko zajmuje tylko m.in. B. Nowacki, op.cit., s. 121-123.

8.     ↑ Jest to tylko hipoteza. Zob. P. Żmudzki, op.cit., s. 381.

9.     ↑ P. Żmudzki, op.cit., s. 416.

10. ↑ P. Żmudzki, op.cit., s. 448.

11. ↑ B. Nowacki, Przemysł II. Odnowiciel korony polskiej, Kraków 2007, s. 158.

12. ↑ Więcej na temat bitwy siewierskie zobacz: Długosz Jan, Roczniki czyli Kroniki Sławnego Królestwa Polskiego, ks. VII, s. 327 (pod rokiem 1290, co jest niewątpliwie pomyłką kronikarza), Nagrobki książąt śląskich w: MPH, t. II, s. 713 i Kronika książąt polskich w: MPH, t. II, s. 536, por. Sławomir Musiał, Bitwa pod Siewierzem i udział w niej Wielkopolan, w: Przemysł II, odnowienie królestwa polskiego pod red. Jadwigi Krzyżaniakowej, Poznań 1997, s. 161 – 166.

13. ↑ Swieżawski Aleksander, Przemysł II Król Polski, Warszawa 2006, s. 131.

14. ↑ B. Nowacki, Przemysł II. Odnowiciel korony polskiej, s. 164, tak też uważa T. Nowakowski, Małopolska elita władzy wobec rywalizacji o tron krakowski w latach 1288-1306, Bydgoszcz 1992, s. 27, oraz T. Jurek, Dziedzic Królestwa Polskiego książę głogowski Henryk (1274-1309), Poznań 1993, s.14.

15. ↑ Tego zdania jest T. Pietras, Krwawy Wilk z pastorałem. Biskup krakowski Jan zwany Muskatą, Warszawa 2001, s. 38, który twierdzi iż po śmierci Henryka Probusa "rozgorzała walka o Kraków pomiędzy Przemysłem II a Władysławem Łokietkiem". Pośrednie stanowisko zajmuje A. Swieżawski, Przemysł II Król Polski, Warszawa 2006, s. 135 wychodząc z założenia, że do układu pomiędzy Przemysłem a Łokietkiem dojść nie mogło gdyż ten drugi przez cały okres panowania Przemysła II w Krakowie konsekwentnie tytułuje się księciem Krakowa i Sandomierza.

16. ↑ B. Nowacki, Przemysł II. Odnowiciel korony polskiej, s. 171, 174.

17. ↑ Podstawy prawne do panowania Przemyślidy były bardzo słabe (opierały się na zapisie wdowy po Leszku Czarnym Gryfinie, nie do przyjęcia przez polskich książąt), lecz za to poparte solidną siłą militarną, z którą władca Wielkopolski wolał nie ryzykować sporu.

18. ↑ Aleksander Swieżawski, Przemysł Król Polski, Warszawa 2006, s. 148, tak samo: Jan Baszkiewicz, Powstanie zjednoczonego państwa polskiego na przełomie XIII i XIV wieku, Warszawa 1954, s. 208-209.

19. ↑ Zbiór dokumentów małopolskich, wyd. S. Kuraś i I. Sułkowska-Kuraś, cz. IV, Wrocław 1969, nr 886, oraz Kodeks Dyplomatyczny Wielkopolski, t. II, nr 692. Dokumenty noszą datę 6 stycznia. O tajności układu świadczy użycie przez książąt tytułu dziedzica Krakowa. Ze względu na Wacława II jawne posługiwanie się tym tytułem groziłoby wojną, zob. Aleksander Swieżawski, Przemysł Król Polski, Warszawa 2006, s. 150.

20. ↑ Włodzimierz Dworzaczek, Genealogia, tablica 3, Oswald Balzer, Genealogia Piastów, Lwów 1895, s. 252, przesuwa zawarcie małżeństwa na okres przed zgonem Bolesława Pobożnego.

21. ↑ Kazimierz Łęczycki zginął 10 czerwca 1294 r. w bitwie pod Trojanowem z Litwinami, zob. Oswald Balzer, Genealogia Piastów, Lwów 1895, s. 342, Por. Aleksander Swieżawski, Przemysł II Król Polski, Warszawa 2006. s.149-150.

22. ↑ Pogląd O. Balzera (1279) wyrażony w jego Genealogii Piastów, s. 440, zmodyfikowany nieznacznie przez J. Bieniaka (1282) w Polska dzielnicowa i zjednoczona, red. A. Gieysztor, Warszawa 1972, s. 218.

23. ↑ Tak m.in. K. Jasiński, op.cit., s. 122-123.

24. ↑ J. Tęgowski, Zabiegi księcia kujawskiego Władysława Łokietka o tron krakowski w latach 1288-1293, „Zapiski Kujawsko-Dobrzyńskie” 6, 1988, s. 52.

25. ↑ Stanisław Szczur, Historia Polski. Średniowiecze, 2002, ISBN 83-08-03272-9, s.343

26. ↑ K. Jasiński, op.cit., s. 118.

27. ↑ Szczur S., Historia Polski. Średniowiecze, Warszawa 2002, ss.342-343.

28. ↑ K. Jasiński, op.cit., s. 174, przypis 925.

29. ↑ Możliwa data pogrzebu dedukowana z błędnej daty śmierci Władysława zanotowanej w Kronice Jana z Czarnkowa. Pogrzeb najprawdopodobniej odbył się jeszcze w marcu, a na pewno przed koronacją syna, Kazimierza 25 IV 1333. Por. K. Jasiński, op. cit., s. 121-122.

30. ↑ Była ona jedyną żoną Łokietka. Zob. K. Jasińki, op.cit., s. 122.

31. ↑ Chociaż przyjmuje się powszechnie, że Władysław Łokietek miał trzech synów, to jednak osoba Stefana rodzi pewne niewielkie wątpliwości. Zob. K. Jasiński,op.cit., s. 124

32. ↑ K. Jasiński, op.cit., s. 154.

33. ↑ K. Jasiński, op.cit., s. 163.

34. ↑ Zob. K. Jasińki, op.cit., s. 161-163.

Bibliografia[edytuj]

·                    H. Samsonowicz, Historia Polski do 1795 roku

·                    Arnold S., Odrodzenie Królestwa Polskiego w wieku XIV w 600 rocznicę, Zamość 1921.

·                    Balzer O., Genealogia Piastów, 2. wyd., Kraków 2005, ISBN 83-918497-0-8.

·                    Barciak A., Czechy a ziemie południowej Polski w XIII oraz w początkach XIV wieku. Polityczno-ideologiczne problemy ekspansji czeskiej na ziemie południowej Polski, Katowice 1992.

·                    Baszkiewicz J., Polska czasów Łokietka, Warszawa 1968.

·                    Baszkiewicz J., Powstanie zjednoczonego państwa polskiego na przełomie XIII i XIV wieku, Warszawa 1954.

·                    Bieniak J., Wielkopolska, Kujawy, ziemie łęczycka i sieradzka wobec problemu zjednoczenia państwowego w latach 1300-1306, "Roczniki Towarzystwa Naukowego w Toruniu", R. LXXIV, 1969, z. 2.

·                    Bieniak J., Zjednoczenie państwa polskiego, [w:] Polska dzielnicowa i zjednoczona, pod red. A. Gieysztora, Warszawa 1972.

·                    Dąbrowski J., Z czasów Łokietka. Studia nad stosunkami polsko-węgierskimi w XIV wieku, cz. 1., "Rozprawy Akademii Umiejętności", T. XXXIV, 1916.

·                    Długopolski E., Bunt wójta Alberta, "Rocznik Krakowski", T. VII, 1905.

·                    Długopolski E., Władysław Łokietek na tle swoich czasów, Wrocław 1951.

·                    Dowiat J., Polska państwem średniowiecznej Europy, Warszawa 1968.

·                    Gawęda S., Możnowładztwo małopolskie w XIV i w I połowie XV wieku, Kraków 1966.

·                    Jasiński K., Rodowód Piastów małopolskich i kujawskich, Poznań – Wrocław 2001, ISBN 83-913563-5-3.

·                    Jurek T., Dziedzic Królestwa Polskiego – książę głogowski Henryk (1274-1309), Poznań 1993.

·                    Karasiewicz W., Jakób II Świnka, arcybiskup gnieźnieński, Poznań 1948.

·                    Łowmiański H., Początki Polski. Polityczne i społeczne procesy kształtowania się narodu do początku wieku XIV, t. VI, cz. 1.-2, Warszawa 1985.

·                    Maciejewski J., Działalność kościelna Gerwarda z Ostrowa, biskupa włocławskiego w latach 1300-1323, Bydgoszcz 1996.

·                    Nowacki B., Czeskie roszczenia do korony w Polsce w latach 1290-1335, Poznań 1987.

·                    Nowacki B., Przemysł II 1257-1296. Odnowiciel korony polskiej, Poznań 1997.

·                    Nowakowski T., Małopolska elita władzy wobec rywalizacji o tron krakowski w latach 1288-1306, Bydgoszcz 1992.

·                    Ożóg K., Intelektualiści w służbie Królestwa Polskiego w latach 1306-1382, Kraków 1995.

·                    Pietras T., Krwawy wilk z pastorałem". Biskup krakowski Jan zwany Muskatą, Warszawa 2001.

·                    Silnicki T., Biskup Nanker, Warszawa 1953.

·                    Silnicki T., Gołąb K., Arcybiskup Jakub Świnka i jego epoka, Warszawa 1956.

·                    Sroka S., Z dziejów stosunków polsko-węgierskich w późnym średniowieczu, szkice, Kraków 1995.

·                    Szczur S., Historia Polski. Średniowiecze, Warszawa 2002.

·                    Włodarski B., Polityka Jana Luksemburczyka wobec Polski za czasów Władysława Łokietka, Lwów 1935.

·                    Włodarski B., Polska i Czechy w II połowie XIII i początkach XIV wieku (1250-1306), Lwów 1931.

·                    Wyrozumski J., Kraków do schyłku wieków średnich, [w:] Dzieje Krakowa, pod red. J. Bieniarzówny, J.M. Małeckiego, J. Mitkowskiego, t. 1, Kraków 1992.

·                    Zachorowski S., Wiek XIII i panowanie Władysława Łokietka, [w:] Grodecki R., Zachorowski S., Dąbrowski J., Dzieje Polski Średniowiecznej, t. I, Kraków 1926.

[pokaż]

 

Nawigacyjne szablony sukcesji

 

[pokaż]Książęta wielkopolscy (1138 do 1309/1312)

 

[pokaż]

p • d • e

Władcy Polski

Kategorie: 

·                     Książęta sandomierscy

·                     Piastowie kujawscy